Op het moment dat ik weer in bed stap hoor ik muziek...nee ik hoor rock, snoei harde gitaarsolo's denderen door mijn hoofd. Het zit in mijn gedachten, het zit in mijn hoofd, het is niet echt. "Heerlijk" denk ik.....dit doet mij denken aan vroeger.....
Het is Februari 1980, ik stap uit het vliegtuig na een lange reis. Ik lees een bord "Melbourne welcome's you, have a nice stay".
Na ongeveer 2 weken van veel sterke drank en bier, besluit ik om het nachtleven vaarwel te zeggen. Ik lees een advertentie in de plaatselijke krant "Tomorrow night live at the Melbourne Arena, the number one band from the USA.....Van Halen!!!!!". Ik wist het zeker daar zou en moest ik naar toe......
De volgende dag....Het was zover, vandaag zou ik de Rockband Van Halen gaan zien...wat een geweldige dag. 31 graden en een stralende hemel ik wist dat dit iets bijzonders moest gaan worden. Ik pakte me samen, zette mijn cowboyhoed op en vertrok naar the Melbourne Arena.
Eenmaal aangekomen wist ik nog net ��n van de laatste kaartjes te bemachtigen. Duizenden mensen stonden te wachten tot ze naar binnen konden. Uit mijn ooghoek zag ik een aantal managers van de band zenuwachtig op en neer lopen, daar moest ik meer van weten. Ik liep er onopgemerkt naar toe en hoorde ze zeggen dat er ��n band lid niet meer wou spelen, het ging om bassist Michael Anthony. Het optreden zou niet doorgaan zeiden ze, het was een ramp. Ze zouden op zoek moeten gaan naar een nieuwe bassist. Ik wist genoeg en trok mijn conclusies, dit optreden zou niet doorgaan. Teleurgesteld vervolgde ik mijn weg terug naar huis, lopend wel te verstaan.
Na een kwartier lopen kwam ik bij een verlaten weg, het was al donker en in de verte zag ik een groot voertuig op een net zo'n verlaten parkeerterrein staan. Hoe dichter ik erbij kwam, hoe meer ik begon te beseffen dat het een vrachtwagen was. In de schaduw van de vrachtwagen zag ik een schim van een man die op zijn stoel zat en ik hoorde een gitaar........Teuwwwwwww.....teuwwwwwww.......piwiwiwiwiwwwwwww!!!!!!!! Mijn oren werden geprikkeld door een geweldige basgitaar. Ik liep naar de man toe en vroeg hem of hij engels sprak, waarop hij antwoordde dat zijn engels niet zo best was omdat hij uit Nederland kwam.
Mijn mond viel open van verbazing, ik zei dat ik ook uit Nederland kwam en vertelde hem het verhaal van Van Halen en de bassist. Ik zei dat hij mee moest lopen want dat hij misschien wel de enige ter wereld was die net zo goed kon spelen als Michael Anthony. "Relax" zei hij en nam zijn hoed af en nam zijn grasspriet uit de mond. "Ik zal mij eerst eens voorstellen" zei hij. "Steeghs is de naam Junior Indiana Steeghs voluit" zei hij. Toen begon hij te vertellen dat hij 10 jaar geleden uit Nederland was vertrokken om het in Australi� als professioneel ijshockeyer te proberen, maar nadat hij daarin gefaald was hij alleen nog maar basgitaar speelde. O ja en hij deed nog Formule 1 rijden en Motor GP rijden en Curling, Snooker, Biathlon en speelde in verschillende films mee, maar dat terzijde.
Na lang praten haalde ik hem over om mee te gaan naar The Melbourne Arena en daar met Eddy Van Halen in contact te komen. Zo gezegd zo gedaan en van het ��n kwam het ander. Voor heel eventjes was Junior Indiana Steeghs een rockster. Hij tourde met de band door Australi� en trad vele malen op. Toen de band terug naar de USA moest vroegen ze Junior of hij mee ging, maar Junior besloot om in Australi� te blijven omdat binnenkort weer het rugby seizoen begon waaraan hij deelnam.....
5 jaar nadat ik terug was uit Australi� kreeg ik met de post een brief met 2 foto's, waarbij stond "Het was een geweldige tijd. Op dit moment zit ik op het ruimtestation de M.I.R, voor NASA onderzoek. Ik zal het nooit vergeten dat je mij bij Van Halen hebt gekregen. Groeten Junior Indiana Steeghs".......
No comments:
Post a Comment