We schrikken als er bloed vloeit, maar blijven kijken
Ik werd vorige week gedwongen partij te kiezen. Bayern M�nchen en de KNVB rolden schreeuwend over straat. Een ruzie die de samenleving even verscheurde.
Ik hoorde het overal om mij heen. Mensen waren met niets anders bezig. Het is met Duitser-haat net zoals met limonadesiroop; alles lijkt rustig, totdat je er water op gooit. Geef Nederlanders ��n foute Duitser en ze staan meteen weer schouder aan schouder.
Ik ga nu eens n��t op mijn instinct af, ik ga dit journalistiek aanpakken. Zou ik w�l mijn gevoel volgen, dan koos ik meteen voor de KNVB. Bayern M�nchen viert een kampioenschap in korte kalfsleren broeken met een klep om te kakken. Dat is een lastig beeld, als je mensen serieus wilt nemen. Ik heb daar last van.
Karl-Heinz Rummenigge kan in een grijs pak honderd keer heel genuanceerd uitleggen waar voor Bayern de pijn zit, maar ik blijf hem toch in een geblokt hemd zien staan hossen met een stuk Kubelmacher Hausgemachte Schweinwurst in zijn hand. Spierwitte benen onder een leren broek en dan sokjes met kwastjes boven wandelschoenen, dat vergeet je niet zomaar als je met iemand in gesprek bent.
Je hebt te maken met een vernietigend beeld en dan is het lastig iemand serieus te nemen. De oud-keeper van ADO Den Haag kan zich tot het einde der tijden inzetten voor de nooddruftigen in India, hij kan de eeuwige gloeilamp uitvinden, hij kan drie keer de winnende lotto-getallen voor je invullen, maar je blijft hem t�ch naakt voor je zien, met een stotende vrouw tegen zijn kont aan.
Lederhosen dragen komt daar qua smakeloosheid heel dicht bij in de buurt. Ik heb het deze week een dag lang geprobeerd, een lederhose dragen. Ik wil weten waar ik het over heb. Want zo is het w�l met de Nederlandse sportjournalisten. Die zitten lekker in een spijkerbroek hun stukjes te schrijven, maar je echt verdiepen in de cultuur van Bayern, dat is dan al snel te veel moeite.
Ik denk dat ik, doordat ik een dag lang in een lederhose heb gelopen, de Duitsers nu beter begrijp. Karl-Heinz Rummenigge, Louis van Gaal, Mark van Bommel en Uli Hoeness; allemaal hebben ze een lederhose gedragen. Ik kan u zeggen: dat doet iets met je. Je gaat anders lopen. Je voelt je trots.
Het leer neemt de temperatuur van je huid aan. Vergelijk het dragen van een lederhose met het zitten op je favoriete plekje op je favoriete leren bank. Het voelt goed een dood dier om je kont te hebben. Ik had het niet verwacht, maar het dragen van een lederhose is een oerdingetje.
Je snapt opeens, met twaalf knoopjes vlak onder je ballen, hoe de wereld in elkaar zit. Je bent kwetsbaar, doordat je er belachelijk uitziet, maar tegelijkertijd verbonden met de natuur. Of zoiets.
Ik merk dat het mij helpt bij het nadenken over het gerezen conflict.
Zoals je een Japanse zakenrelatie beter begrijpt als je een keer met een pond walvisvlees onder een arm heel hoog gillend karaoke hebt staan doen, zo begrijp je de bestuurders van Bayern M�nchen beter als je een dag lang in een leren broek hebt gewoond.
Het maakt Karl-Heinz Rummenigge menselijker. Of dat gunstig is in deze discussie weet ik niet. Als Johan Cruijff de zoveelste aanval op Ajax opent in een Volendammer kostuum, ik denk niet dat hem dat gaat helpen.
Ik merk dat het lastig is een gruwelijk beeld niet mee te nemen in de discussie. Een ploeg die het kampioenschap viert met het gooien van laarzen bier, daar moet je dan serieus mee in gesprek...
Hun clubarts, om wie het uiteindelijk allemaal draait, helpt ook niet mee. Hij behoort tot de School der Placenta-dokters. Lukraak lichaamseigen sappen van zwangere vrouwen, bronstige dieren, stervende kangoeroes en bloedgeile wasberen in voetballers spuiten; Hans-Wilhelm M�ller-Wohlfahrt weet niet beter.
Wonderdokter Dick van Toorn, die toch bekendstaat om zijn onorthodoxe manier van blessures behandelen, is vergeleken bij Hans-Wilhelm een dorpsdokter in de gemeente Oude Schaapsma. Dick legt je op een behandeltafel, kloot drie dagen aan je geblesseerde knie, geeft je een schop onder je kont en je mag weer lekker sporten voor de centen.
Wohlfahrt is een heel andere dokter. Die begint de dag met het aftappen van vers elandbloed. Een dokter met twaalf elanden in zijn huis, ook dat is een beeld waaraan je moet wennen.
Karl-Heinz Rummenigge verdedigt Bayerns clubarts door erop te wijzen dat wereldberoemde atleten zich graag door hem laten helpen. Bekende honderdmeterlopers vliegen de halve wereld rond om zich door Hans-Wilhelm een halve liter pingu�n-urine achter hun oogballen te laten spuiten. Dat zegt natuurlijk niets.
Als in ��n tak van sport is bewezen dat blinde competitiedrift kan leiden tot bizarre uitwassen, dan is het wel in de atletiek. Ben Johnson bestond zijn halve carri�re lang voor 86 procent uit dierlijke eiwitten. Carl Lewis heeft zijn halve leven lang met de achillespezen van een duinkonijn in de rondte gesprongen. Zeggen dat uitgerekend dit soort freaks weglopen met jouw dokter, dat lijkt me geen sterk punt.
Maar eigenlijk gaat het daar ook helemaal niet om. Argumenten zijn zinloos in deze zaak. Het draait maar om ��n ding: ordinair pesten. Bayern is het veel te grote jongetje uit klas 6c die jou al jaren achter elkaar in mekaar ramt op het schoolplein. De KNVB is het lulletje rozenwater dat het op een dag niet meer pikt.
De beslissing van Bert van Marwijk t�ch Mark van Bommel op te stellen kun je zien als weloverwogen, maar de werkelijkheid is, zoals zo vaak in de voetballerij, veel ordinairder. Het gaat deze keer niet eens om geld. Het is een schoolpleingevecht.
Bayern en de KNVB zijn twee jongens in een korte broek, met geschaafde knietjes tegenover elkaar. Ze vechten om de eer. Alles is toegestaan. Wij zijn de kring juichende jongens en meisjes eromheen. We schrikken als er bloed vloeit en t�ch blijven we kijken.
Nico Dijkshoorn
No comments:
Post a Comment