Wees eerlijk en zeg dat je het voor het geld doet De winterstop in de Nederlandse competitie is een verhelderende periode. De voetballerij laat in december en januari zijn ware gezicht zien. Monden van voetballers, managers en trainers, ze veranderen tijdens de winterstop in pinautomaten. Druk op de juiste knoppen en het geld stroomt er uit. Bij bakken. De hebzucht, het persoonlijk gewin, de dans om het geld, je ziet dat het de laatste weken nergens anders om draait. De hele voetbalwereld lacht om clubliefde, spuugt op eerlijke concurrentie en schijt vooral op u, de voetballiefhebber.
Voorbeelden. Coen Moulijn zijn lichaam was nog niet stijf of Mario Been legde uit dat hij en de selectie niet bij de begrafenis zouden zijn. Feyenoord moest naar Oman. Niet om te trainen, maar om geld te verdienen. Een onbegrijpelijke keuze, vooral als je het de man hoorde uitleggen die ieder weekend acteert dat er echt Feyenoordbloed door zijn aderen stroomt. Met terugwerkende kracht worden alle huilverhalen van Mario Been, als het over zijn Feyenoordgevoel gaat, volkomen ridicuul. Been heeft op het pijnlijkste moment laten zien wat er echt door zijn aderen stroomt. Hebzucht en blinde ambitie.
Coen Moulijn zelf zou vanuit Indonesi� meteen terug zijn gereisd naar Rotterdam als een van zijn oud-ploeggenoten kwam te overlijden. Geen discussie over mogelijk. Hij zou zijn koffer hebben gepakt, zijn eigen pakken er netjes in hebben gevouwen en Coen zou er hebben gestaan. Ruim op tijd.
Naar een begrafenis gaan van een oud-teamgenoot getuigt van respect. Van gevoel. Je laat zien dat je hart op de goede plek zit. Je houdt van je club. Je gaat naar een begrafenis om nog eens, met een stuk cake in je hand, verhalen op te halen over de overledene. Er wordt gelachen. Soms slikt er iemand een dikke keel weg. Je begrijpt dat de man die nu in een kist ligt je club groot heeft gemaakt. Zonder hem was je niets. Je denkt aan zijn familie. Je doet wat je denkt dat goed is. Op je gevoel.
Been en zijn selectie deden het omgekeerde. Zij rommelden hun rouw in een handig mediamomentje, waarschijnlijk net na een sponsor-activiteit. Het moet er vreselijk uit hebben gezien, al die jonge grootverdieners om de kist van een man die zijn halve leven in een kledingzaak heeft gewerkt. Ik sluit niet uit dat er verveeld op horloges is gekeken. Ik denk dat als Mario Been zelf was overleden de reis naar Omar wel was afgelast. Ik denk zomaar dat Leo Beenhakker niet in zijn auto was gestapt en de vrouw van Been had durven te vertellen dat er in het buitenland wat geld moest worden opgehaald.
Het is wrang, maar juist na de dood van Moulijn had Feyenoord kunnen laten zien waarom het ooit zo groot was. Ze hadden in Rotterdam moeten blijven. Ze hadden moeten trainen in Nederland, omdat ze naar de begrafenis wilden. Been had daar kunnen laten zien dat zijn Feyenoordhart werkelijk woest in zijn borstkast klopt. Nu zat Been samen met Leo wat te geiten in de woestijn. Ik las dat de omstandigheden ideaal waren. Fijn. Gefeliciteerd.
Het afscheid van Coen werd een majestueuze tocht door Rotterdam. Een historische tocht. Nooit eerder liet Rotterdam zo warmbloedig zien waarom Hand in hand, kameraden het lijflied is. Ze maakten het waar, al die mensen langs de route. Ik heb er met tranen in mijn ogen naar zitten kijken. Dit ging niet over geld. Dit ging niet over het linker- of het rechterrijtje. Dit ging over een piepklein mannetje dat stadions vol speelde. Iedereen was er en er zal nog tientallen jaren over na worden gepraat. Iedereen behalve de selectie van Feyenoord. Die zaten na een lichte training de foto's van de kinderen van een van de meegereisde sponsors te bekijken. Zo jong, de spelers van Feyenoord en nu eigenlijk al dood.
Het geld en de omtrekkende beweging. Ruud van Nistelrooy staat bekend als een vriendelijke jongen. Altijd wat woorden voor de pers. Leuke gozer in de groep. Hij leest af en toe een boek. Hij hield van Duitsland. Hield. Ruud blijkt dat ook allemaal te hebben geacteerd. Zoals dat zo vaak gaat. Nog maar een half jaar geleden benadrukte Ruud in ieder interview dat hij voor HSV door het vuur ging. Hij speelde liever iedere week dan dat hij moest wachten op een invalbeurt in Madrid. Het leven was mooi in Hamburg. Een heerlijke stad. Nee, hij miste Madrid niet. Totdat er daar iemand door zijn enkel ging.
Nu is Ruud al een week met deuren aan het slaan. Ze hebben hem in het trainingskamp moeten vastbinden op een hotelbed, zo graag wilde hij afreizen naar Madrid. Dat verbaast mij niet. Ik ben niet na�ef. Ook Ruud speelt het liefst voor zoveel mogelijk geld in een zo prettig mogelijk klimaat. In die volgorde. Betalen ze hem in IJsland een godsvermogen, dan vindt Ruud IJsland opeens een heerlijk land met doorgroeimogelijkheden en fantastische streekgerechten. Zo werkt het. Voetballers zitten waar ze het meeste geld kunnen verdienen. Hamburgse fans, die voor veel geld Ruuds shirt hebben gekocht, krijgen van Ruud deze week de middelvinger.
Dat is niet raar. Zo gaat dat. Luis Suarez, hij zal over enkele weken in de Engelse kranten vertellen dat hij al een leven lang van de Premier League droomt. En men zal het geloven. Zoals men nu in Madrid zal geloven dat Ruud echt van hun club houdt.
Het wordt tijd dat het eens uit is met dat kinderachtige gedoe. Wees voortaan eerlijk. Voetbal is, helaas, een beroep. Zeg dat je het voor het geld doet. Lieg niet. Maak de bezoekers en de televisiekijkers, die uiteindelijk jouw salaris betalen, niets wijs. We zijn niet achterlijk. Ruud is trouw aan de hand die hem het royaalst voedt. Die sentimentele rollenspelen, laat maar zitten Ruud.
Wees voortaan allemaal eerlijk. Zeg gewoon: Fuck You, Moulijn, oude zak. We blijven niet thuis voor een dood fossiel. Zeg voortaan: Ik haat Duitsland, ik verlang naar Madrid. Ik ben weg als het kan. Laten we het zo afspreken. Wij betalen jullie, jullie voetballen zo mooi mogelijk. Verder niets. Kom bij ons niet aanzetten met lulverhalen over clubliefde. Dat gelooft niemand meer.
Nico Dijkshoorn bron: www.vi.nl
No comments:
Post a Comment