Ruud zorgt ervoor dat wij het WK niet organiseren Ontevreden spelers die de pers opzoeken, dat zijn de interviews die ik graag lees. Waarschijnlijk is het de voorspelbaarheid die het lezen van dat soort stukken zo aantrekkelijk maakt.
Het is een afspraak tussen de speler, de interviewer en de lezer. Je weet precies wat je gaat krijgen. Vergelijk het maar met een wedstrijd van Vitesse. Je gaat naar het stadion en je weet zeker dat je 's avonds een kuthumeur hebt. Dat soort zekerheden, daar houd ik van.
Als ik weemoedig ben en denk aan de tijden dat ik gewoon nog een volle bos haar had, dan hoef ik alleen maar naar Hans Kraaij jr. te kijken en dan weet ik: het kan altijd nog erger. Ook een zekerheidje. Hans maakt het hebben van golvend haar tot iets lachwekkends.
Hans zou het goed doen als Duitse schlagerzanger. Meneer heeft voetbalhaar, maar dan wel uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Toch geniet ik van Hans, ook weer om zijn voorspelbaarheid. Geef hem een compliment en hij gaat huilen.
Zeg iets over zijn vader en hij gaat schreeuwen. Laat hem een grap maken en hij zit binnen een minuut heel hard om zichzelf te lachen. Het lijkt me zo fijn om Hans Kraaij jr. te zijn. Lekker overzichtelijk.
Gooi er een muntje in en hij begint te brallen. Kraaij jr., en dat weet hij zelf heel goed, heeft er ooit persoonlijk voor gezorgd, met een rare Mussolini-achtige rede aan tafel bij Barend & Van Dorp, dat Jan Mulder weg werd gezet als de man die bondscoach Dick Advocaat wilde laten stenigen.
Dat Jan Mulder in die uitzending precies het tegenovergestelde bedoelde en juist, op een ironische manier, opkwam voor Dick, werd voor het gemak maar even vergeten. Kraaij jr. wilde scoren.
Ik kan mij niet herinneren dat Kraaij Jr. daarvoor ooit zijn excuses heeft aangeboden. Maar het maakt niet zoveel meer uit. Hans leest, van de autocue, verbindingstekstjes bij filmpjes van mensen die met hun achterhoofd tegen een schommel aanlopen. Funnie! Iemand met zo een beroep, wordt al hard genoeg gestraft.
En, zoals gezegd, het geeft mij een zekere rust. Wat er ook gebeurt, hoe druk ik het ook heb en welke ramp er ook over de wereld raast, je weet in ieder geval ��n ding zeker: Hans Kraaij jr. maakt zich wekelijks belachelijk.
Ruud Gullit, nog zo�n zekerheidje. Alles wat hij aanpakt mislukt, dus dat WK in Nederland en Belgi� kunnen we vergeten. Onbegrijpelijk dat Nederland hem heeft gekozen als president van de Nederlandse en Belgische kandidatuur. Het zal wel te maken hebben met de warme band tussen Mandela en Ruud.
Allebei hebben ze een leven lang opgesloten gezeten. Mandela in een cel, Ruud Gullit in zijn eigen hoofd. Om met Ruud zelf te spreken, wij zijn niet te benijden.
Je had iedereen kunnen aanwijzen als ambassadeur, behalve Ruud Gullit en Johan Cruijff. Stronteigenwijs, allebei. Je probeert je voor te stellen hoe dat er aan toe gaat op verjaardagen, als Ruuds vrouw, Estelle, de gehaktballetjes op tafel zet. Moeten ze eerst een minuut stilte houden voor Nelson Mandela, die in de gevangenis nooit gehaktballetjes kreeg en daarna wordt er zes uur gediscussieerd over de juiste bereidingswijze.
'Je kunt gehaktballetjes maken wie rond zijn, maar hullie van de Gullits hebben dus gehaktballetjes gemaakt wie een vorm hebben wie niet goed is en waarvan hullie hun paneermeel dus helemaal verkeerd is wie dus jammer is.'
Ruud Gullit gaat, let op mijn woorden, in zijn eentje ervoor zorgen dat wij het WK niet mogen organiseren. Ze laten het, na een kwartiertje netwerken, nog liever door Vaticaanstad organiseren dan dat ze het Gullit gunnen. Waarom, voor deze baan, precies de man uitkiezen die alleen maar over zichzelf kan lullen?
Ruud Gullit, zet hem naast Mandela en hij gaat hem uit staan leggen dat in een cel op Robbeneiland zitten erg is, maar dat twee dagen intern op Milanello nog veel zwaarder was.
Ruud Gullit verrast je nooit eens. Zijn wedstrijdanalyses zijn duur en zouteloos, hij is heel voorspelbaar getrouwd met een blond voetbalmeisje, hij koketteert met zijn Surinaamse afkomst en weet nog steeds precies om welke nek hij moet gaan hangen om in beeld te blijven. Dat kon Ruud al heel jong heel goed.
Hoe meer wij in 1988 - met name door de briljante interviews van Kees Tupperware Jansma - van Rinus Michels gingen houden, des te enthousiaster begon Ruud zijn coach te bewieroken. Ruud weet als geen ander met wie hij op de foto moet. Binnenkort gaan we het meemaken, een verbijsterde Barack Obama, die aan de borst wordt gedrukt door Ruud Gullit.
Mark Tuitert, ik sluit niet uit dat hij binnenkort de voordeur opendoet en en Ruud Gullit aantreft in een nauw sluitend schaatspak. 'Vrienden worden?'
Maar ��n ding kon Ruud meesterlijk. Een breuk forceren door een interview. Misschien nog wel beter dan Ronald Koeman. In het moderne voetbal is dat een niet te onderschatten kwaliteit, een journalist zo gebruiken dat hij je losweekt bij je huidige club. Niemand deed dat beter dan Ruud.
Het is denk ik een aangeboren talent, r�cksichtslos door roeien en ruiten gaan als je ergens iets meer kunt verdienen. Ruud Gullit is de meester. Die forceerde, via een interview, een breuk als hij bij een andere club 12 cent meer kilometervergoeding kreeg. PSV, een prachtige, warme club, waar men hem eindelijk de waardering gaf die hij zo had gemist. Tot AC Milan langskwam met een zak geld.
Gregoor van Dijk, hij deed twee weken geleden in de VI net zo een interview. Het ontroerde mij een beetje. Hij deed zo enorm zijn best om boos te lijken en zich onmogelijk te maken. Het lag er net iets te dik bovenop. Het kwam nergens in de buurt van Ruud Gullit, maar de quote 'misschien kan de trainer niet met persoonlijkheden omgaan' was een juweeltje. Die had van Ruud kunnen zijn.
Ik zou het als trainer wel weten. Ik zou, als ik Ton du Chatinier was geweest, meteen hebben gebroken met de voorspelbare boze reactie op zo een interview. Ik had Gregoor geprezen. Ik had onmiddellijk toegegeven dat ik geen grotere persoonlijkheid kende dan Gregoor van Dijk. Daarna zou ik hem drie jaar lang niet meer opstellen.
Nico Dijkshoorn
No comments:
Post a Comment