Column

(column in de VI van Nico Dijkshoorn)


'Na een gesprek met Seedorf zou ik doodsbang zijn'


Ik las vorige week het bericht dat Louis van Gaal onlangs Karl-Heinz Rummenigge heeft weggestuurd. Karl-Heinz zat in het vliegtuig op de stoel van Louis. Bij het raam waarschijnlijk. Het kan bijna niet anders of Louis is eropuit geweest. Zou Rummenigge niet op de favoriete stoel van Van Gaal hebben gezeten, dan had Louis wel iets anders verzonnen om hem te vernederen.

Van Gaal is aan het reuzendoden in Bayern. Een heel bekende truc. De kopstukken in de club schofferen en dan maar hopen op een leuk resultaat in de competitie. Van Gaal is daar een meester in. Beter dan Co Adriaanse, die eist dat er in de kantine andere kroketten worden gebakken. Dat is mij te klein. Een wasvrouw ontslaan kan iedereen.

Van Gaal schakelt meteen door. Die pakt nu Rummenigge aan, binnenkort Franz Beckenbauer en daarna is God aan de beurt. 'Je zit op mijn wolk. En ga je eens scheren!' Het prikkelt de verbeelding. Misschien door die kleine, claustrofobische ruimte in een vliegtuig. Ruzie in een vliegtuig is meteen weer zo heel erg ruzie, met 146 aandachtige toehoorders.

Dat moet voor Van Gaal juist de reden zijn geweest Rummenigge aan te pakken. Het had ook in een afhaalchinees gekund. 'Karl-Heinz, ik hoor je net nummertje 34 met saus apart bestellen. Die heb �k al besteld. Ik wil liever dat je iets anders eet.'

Hoe is Rummenigge opgestaan in dat vliegtuig? Meteen? Ik denk het niet. Die heeft eerst net gedaan alsof hij Van Gaal niet verstond. Beetje rommelen in het netje met tijdschriften vlak voor hem. Nog eens de veiligheidsvoorschriften goed lezen. Kijken hoe je een zwemvest opblaast. Net doen alsof hij achterlijk is. Wachten totdat Van Gaal het n�g een keer vraagt. 'H�, Rummenigge. Poep in je oren? Ik zat daar. Aufsalzen.' En dan de smadelijke aftocht.

De verbittering. Daar zit hij, de grote Karl-Heinz, vlak naast de vleugel en hij kijkt naar het achterhoofd van Louis, vier rijen voor zich. Aan de steeds maar bewegende oren ziet Rummenigge dat Van Gaal onophoudelijk aan het woord is. Louis legt aan een bestuurslid naast hem uit hoe het hooggebergte in Zwitserland is ontstaan.

Soms reist Van Gaal tijdens een vrije dag naar een Duitse rivier en staat hij een dag lang tegen het water te schreeuwen dat het godverdomme uit moet zijn met dat meanderen. Tikt hij vissers op hun rug. 'Dat stoeltje waar u op zit, daar zat �k.'

Aangeboren autoriteit, dat is het waarschijnlijk. Of het is het Mike Tyson-syndroom. Besluiten, al vroeg in je leven, dat niemand maar dan ook niemand jou ooit nog zal vertellen wat je moet doen. Daar lijkt het bij Louis een beetje op. Onafhankelijk en confronterend op het manische af.

Tyson beet uiteindelijk uit machteloosheid iemand een stuk uit diens oor. Dat zie ik Van Gaal voorlopig nog niet doen, hoewel ik er wel voor zou tekenen: Der Kaiser met een hand om zijn neus en Van Gaal met een bebloede mond vlak voor hem.

Iemand ergens op aanspreken of ongevraagd goede raad geven, je moet dat kunnen. Dat moet in je zitten. Johan Cruijff kan het. Die heeft vorige week zondag Barcelona-Real Madrid gezien en lulde een dag later zijn column in De Telegraaf helemaal vol over de enorme commotie die een uitspraak van hem zou hebben veroorzaakt. Het is een tragisch stukje. Cruijff probeert wanhopig nog deel uit te maken van wat allang op volle snelheid zonder hem doordendert.

In Barcelona halen ze inmiddels ook hun schouders op als Cruijff iets roept. Het zal wel. Johan is helaas geworden wat ook Dennis Rodman is geworden: een in de marge van zijn lievelingssport opererende oude volksheld. Rodman gooit tijdens circusvoorstellingen, verkleed als freak, zes balletjes in een netje en gaat dan weer eens naar zijn hotel, om in zijn jarretels onder de douche te gaan staan. Cruijff coacht Cataloni�. O�k een circusbaantje.

Het kan ook anders functioneren, eigenwijsheid en zelfvertrouwen. Clarence Seedorf is een goed voorbeeld. Die stond op zijn twaalfde al aan een jeugdtrainer uit te leggen dat ze alle ballen op de training, net als in Suriname, gewoon nog met de mond moeten opblazen. Seedorf onderwijst graag, net zoals Louis, alleen heeft het bij hem een ontroerende kant. Seedorf neemt je op schoot en zegt dingen die je allang weet.

Nadat Klaas-Jan Huntelaar vorige week zondag eindelijk weer eens had gescoord, kwam Seedorf in alle commentaren voorbij. De oude wijsgeer Seedorf had Huntelaar al die maanden voorgehouden dat diens kans nog wel zou komen. Niet echt een verrassend inzicht. Ik kan me bijna niet voorstellen dat dat een eyeopener is geweest voor Huntelaar. Dat hij zijn koffertje al aan het pakken was en na de raad van Seedorf dacht: Weet je wat? Ik blijf gewoon.

Daarom wordt Seedorf ook niet meer geselecteerd voor het Nederlands elftal. Te vermoeiend, als je die jongen erbij hebt. Die gaat meteen met Maarten Stekelenburg aan een tafeltje zitten om hem uit te leggen dat hij zich vooral geen zorgen moet maken. Maarten moet uitgaan van zijn eigen kracht. Goed blijven trainen, dan komt de rest vanzelf. Ikzelf zou na zo'n gesprek met Seedorf vooral doodsbang zijn. Is er dan iets met me aan de hand?

Seedorf acht ik ertoe in staat naast Mark van Bommel in de bus te gaan zitten en hem te vertellen dat hij gewoon maling moet hebben aan alle mensen in het team die hem een omhooggevallen, overgewaardeerde rukvoetballer vinden.

Waar Seedorf mensen geruststelt, klapt de boel meestal een week later in elkaar. Als Seedorf bij Ajax zou voetballen, zou hij vandaag naast Luis Suarez zitten, om hem te steunen. 'Nu scoort Marko Pantelic en is die even heel populair. Pantelic heeft ook leuker haar, maar daar moet je je niet aan storen. Jij was de lieveling, nu is h�j het. Jij bent nu even heel slecht. Maar dat komt wel weer goed.' Meteen acht miljoen minder waard.


Nico Dijkshoorn