Column; Nico Dijkshoorn

Passeer twee man en je kunt gratis drinken in Rotterdam


Vlak na de wedstrijd AZ-FC Twente, werd matchwinnaar Erik Falkenburg ge�nterviewd door een journalist van Eredivisie Live. Het gesprek verliep ongeveer zo: 'Erik Falkenburg, man, gefeliciteerd. Ja, zucht maar eens diep, w�t een wedstrijd, w�t een emoties! Iedereen huilde, heb jij dat ook gezien? Ja, echt, iedereen huilde. Heel hard. Heb je het niet gehoord, van de tribune, de huilkoren? Ja, dat gaat allemaal aan jou voorbij tijdens de wedstrijd, maar Joop Munsterman is nog tussen de supporters van FC Twente gaan staan, om mee te huilen. In de rust hebben we met alle bezoekers samen gehuild, omdat er een kwartier niet werd gevoetbald. Het was ��n grote bonk emotie. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Gertjan Verbeek, jouw eigen trainer, die zat met zijn linkerhand even aan zijn haar, dus die was ��k ge�motioneerd. En terecht. Wat een dolle, dwaze, krankzinnige wedstrijd met - hoe zeg ik dat - heel veel tranen. Emotie. Janken. Vreugde en verdriet.'

'Maar Erik, ik zag de beelden net terug, vlak nadat je het winnende doelpunt had gemaakt en kijk even met me mee. Kijk hier, als je met je hand naar je wang gaat, daar huil je, h�? Toch? Is dat huilen? Zeg maar ja. Ja, natuurlijk is dat huilen. Je huilt, kijk maar. We kijken n�g een keer. Hier scoor je en dan loop je weg en kijk - jongens, zet dat beeld eens stil - wat is dit? Een traan. Je huilde. Waarom? Ik zie trouwens, nu ik je deze vraag stel, dat je bijna w��r huilt. Scoorde je voor een overleden familielid? Dat vind ik altijd mooi, scoren en dan naar boven kijken en iets met je handen en je lippen doen en dan huilen, want dat familielid heeft het niet meer mogen meemaken. Was dat het? Of huilde je gewoon omdat je van heel ver bent gekomen en omdat het een zware periode was? Dat mag je ��k antwoorden, hoor. Als je maar even uitlegt waarom je huilde. Want je huilde, eerlijk is eerlijk, geen gelul, even als volwassen kerels onder elkaar, jij huilde. Nu weer. Je staat nu alw��r te janken.'

'Een rare vraag misschien, maar mag ik even aan je wang likken? Zoute tranen. Z� mooi. Zullen we anders samen even huilen, Erik? Voor mijn tante Kobie. Die heeft een heup die door haar eigen lichaam wordt afgestoten. Wil je daar volgende keer om huilen, als je scoort, om tante Kobie? Maak dan tijdens het huilen maar een O met je vingers, de O van tante Kobie, dan weet ik genoeg. Nou, dank je wel, ga lekker naar de kleedkamer, samen huilen met de andere spelers. Ja, mensen, dat was Erik Falkenburg, hij huilde na een doelpunt. Prachtig.'

Z� hijgerig was het interview. Schaamteloos werd, vlak na een wedstrijd waarover toch het nodige viel te vertellen, ingetuned op De Emotie. Dat vinden kijkers mooi, huilende voetballers. Als Willem van Hanegem ooit sterft, wat ik overigens onwaarschijnlijk acht - die zit over 56 jaar nog steeds in een roze trui uit te leggen dat �die gaste de stinkende best moeten doen, weet-je-niet� en doet nog steeds net alsof Truus van Hanegem nooit heeft geleefd - dan weet ik precies welke fragmenten ze tijdens het NOS Journaal laten zien. Van Hanegem in een witte badjas met een beker in zijn handen en Van Hanegem huilend naast Kees Jansma, als hij net heeft besloten niet mee te gaan naar het WK van 1978 in Argentini�.

Huilen, we zijn er dol op. Vooral interviewers. Met dank aan Mart Smeets. Hij heeft zo�n beetje in z�n eentje de journalistieke jacht naar de traan ge�ntroduceerd. Mart Smeets is de uitvinder van de vraag: Wat voelde je toen....? Zet Smeets drie minuten bij een willekeurige groenteboer voor de toonbank en zo�n man huilt zijn longen uit zijn lijf. 'Ik sta hier vlak voor, ja, wat is het, een rare, gekke, maffe, mag ik dat zo zeggen, ja, hij knikt, ik mag dat zo zeggen, ik sta hier, en dat is heel raar wat ik nu ga zeggen, ik sta hier naast 140 kilo schoon aan de haak, zeg zelf maar even je naam, hij zegt Sjonnie, hij heet Sjonnie en is dat niet E-Nig! En Sjonnie hier, die voelt zich niets te groot om, mag ik u even spreken, PATAT!!, die, nee, laat ik het anders zeggen, Sjonnie, hier vlak voor me, die verkoopt, en als ik het zeg moet ik al bijna huilen, die verkoopt appels. Per kilo. Sjonnie, een rare vraag, maar ik stel hem je toch, wat voelde je, toen je net een kilo goudreinetten verkocht?'

Huilen of lachen, daar gaat het uiteindelijk om in het moderne voetbal. Rene van der Gijp - Zen Boeddhistische monnik met een geinig overhemd - laat twee keer per week zien dat voetbal eigenlijk, als het erop aankomt, voornamelijk hilarisch is. �En let op, kijk, nou denkt-ie: Ik schiet �m weg, kijk, zie je hem denken: Wat zal ik doen? Weet je wat? Ik schiet �m lekker weg, joh, kan mij het schelen? Lekker makkelijk en let op, hier wil hij schieten en dan... Hahahahah!! Kijk dan wat-ie doet! Hahahahaha. Dat is toch schitterend? Jaahh, daar kan ik van genieten. Heerlijk! Ja hoor, laat n�g maar een keer zien. Hahahaha!� Het werkt aanstekelijk, het gelach van Ren�. Willem Kieft, je zou hem, vlak voordat hij eeuwig in dood hout verandert, ook zo graag een glimlach gunnen.

Feyenoord lacht ook weer. Door een Japanner. Ze waren het even kwijt, in Rotterdam, maar historisch klopt het helemaal, het succes van Ryo Miyaichi bij Feyenoord. Passeer twee man, gedraag je een beetje buitenlands en je kunt een leven lang gratis drinken en eten in Rotterdam. J�zsef Kiprich, ze staan nu n�g over hem te lullen. Mike Obiku, de Naakte Hollende Gekke Neger, Rotterdammers hebben hem voor eeuwig in hun hart gesloten.

Dat is wat mij weer ontroert. Rotterdammers, ze willen z� graag arbeiders zijn, ze willen z� graag de mouwen opstropen. Geen woorden, maar daden. Maar als er een Japanner drie schaartjes uitgooit en onophoudelijk lacht, dan schijnt opeens weer de zon in Rotterdam. Om te huilen zo mooi.


Nico Dijkshoorn


bron: www.vi.nl