Column; Nico Dijkshoorn

Jol had al moeten doen wat Frank de Boer nu doet.


Frank de Boer heeft een veel groter probleem dan Mounir El Hamdaoui. Er zit een reporter van De Telegraaf in zijn selectie. Enkele dagen geleden werd, via De Telegraaf, bekendgemaakt dat El Hamdaoui en Luis Suarez meteen na de eerste ontmoeting vechtend door de kleedkamer rolden.

Laat ik eerlijk zijn: dat lees ik graag. Berichten uit de catacomben. Daar waar niemand komt. De kleedkamer is bij uitstek een plek waar je als gewone sterveling naar moet blijven gissen. Het is misschien wel de enige plek waar je als speler veilig bent.

Sinds iedereen met een telefoon in zijn hand onder de deur van het toilet door kan filmen hoe een Bekende Nederlander naar zijn toiletpapier zit te staren, of hij wel of niet nog een keer zijn kont moet vegen, zijn vooral de spelers van Ajax vogelvrij. Het is heerlijk om het leven van een popster te leiden, maar het heeft ook zo zijn nadelen.

Gregory van der Wiel kan hoofddoekjes omdoen wat hij wil, hij kan verkleed op een paar Uggs over straat gaan, maar twee minuten nadat hij om drie uur �s nachts in De Melkweg met een rapper op de foto gaat die net twee uur lang, ritmisch begeleid door knallende snaredrums, in steeds wisselend perspectief voornamelijk heeft staan vertellen dat hij iedere bitch keihard in haar reet, kut, mond of oor wil neuken, staat de foto van de vriendelijk lachende Gregory al op Twitter.

Je moet als voetballer op je hoede zijn. Bij Theo Janssen is het weer net andersom. Die heeft een reputatie hoog te houden als het om onverantwoord verwarrend gedrag gaat. Die hoeft maar ��n keer met pantoffeltjes en een krant te worden gefotografeerd en het is einde carri�re. Een scherpe foto van Theo Janssen die zijn auto gewoon met de wielen aan de onderkant langs de kant van een weg parkeert is goud waard.

Voetballers � de nieuwe popsterren � zijn vogelvrij en de meesten vinden het heerlijk. Het hoort bij de opleiding. Je moet je erbij neerleggen dat iedereen je aan kan spreken en dat iedereen iets van je vindt. Dat geldt voor alle plekken, behalve de kleedkamer. Daar komt niemand van buiten. Tot het begin van dit seizoen dan.

Ik weet precies wat er op een beslissend moment in de kleedkamer van Ajax is gebeurd. Ik pak het bericht er even bij. 'El Hamdaoui vroeg Suarez bij zijn entree waar hij in de kleedkamer moest zitten. De Uruguayaan wees vervolgens naar het toilet. De van AZ overgekomen aanvaller was daar niet van gediend en greep de aanvoerder bij zijn keel.'

Een lekkere binnenkomer. Een entree die navolging verdient. El Hamdaoui doet hier wat iedere nieuwe werknemer graag zou doen. Nu kom je nog verlegen binnen, zit je doodsbang te luisteren naar alle nieuwe collega�s om je heen, je luistert beleefd naar wat lulverhalen van enkele populaire figuren en daarna eet je zwijgend je lunch. Dat kan vanaf nu heel anders. Op zijn El Hamdaouis. Binnenkomen en als ze koffie aanbieden meteen de tafel in een hoek smijten. Daarna blind intrappen op je directe leidinggevende. Niemand biedt jou ongevraagd koffie aan.

Het is even wennen, maar wel veel eerlijker. Je hoeft niet meer met kramp in je kaken dom te lachen om slechte kantoorhumor. Als iets je niet bevalt, sla je er meteen op los. Wachten tot je collega zegt: �Hier kan je je jas ophangen�, en dan p�ng, meteen tussen haar ogen.

Het bericht uit de kleedkamer roept veel vragen op. Hoe zou El Hamdaoui hebben gereageerd op de voetbalhumor van vroeger? Nu was het alleen nog maar het wijzen naar een toilet. Je vraagt je af hoe El Hamdaoui zou reageren op de bekende voetbalhumor uit de jaren tachtig. Zijn sokken doorknippen. Zijn auto op kistjes zetten. Zijn shampoo-flesje vol pissen. Dat werk. Laat El Hamdaoui een weekje met ADO Den Haag meetrainen en er vallen zes doden. Daar vindt El Hamdaoui na de training een gepureerde varkenskop in zijn schoenen. Staat hij te douchen, laten ze 190 slachtlammeren de kleedkamer binnen denderen. Lachen.

Ik vind het moeilijk om in deze zaak een standpunt in te nemen. Ik erger me aan de ene kant helemaal gek aan die belachelijke trots van El Hamdaoui. Ik snap ook waar de actie van Suarez vandaan komt. Die heeft, als aanvoerder, direct aangevoeld dat El Hamdaoui het slechtste was wat Ajax kon overkomen. Waar meneer verschijnt eist hij respect.

Bij AZ was het niet anders. Hij is een van die voetballers die pas goed presteert als de trainer en het publiek in hem geloven. Ik vind dat altijd wat treurige spelers. Ze spelen slecht, leggen ze uit, omdat ze geen vertrouwen krijgen. Als trainer en publiek warmte uitstralen dan �geven ze daar er iets voor terug�. Het zogenaamde chantage-model. Pas goed voetballen als iedereen net doet alsof ze je heel goed vinden.

Aan de andere kant vind ik El Hamdaoui zijn primaire reactie wel eerlijk. Het komt natuurlijk voort uit egomane hoogmoedswaanzin, maar hij is niet dom staan gaan lachen om iets waar hij zich diep beledigd door voelde.

We weten nu wel zeker, na het uitlekken van dit incident, waarom Suarez en El Hamdaoui elkaar in het veld ook niets gunden. Twee jongetjes waren het, op een schoolplein. Naar elkaar loerend. Met terugwerkende kracht voel ik me belazerd door die twee. Al die handjes over het hoofd als de ander scoorde, al die lachjes naar elkaar in het veld, het is uiteindelijk een grote schertsvertoning geweest.

We weten een ding zeker. Frank de Boer is een betere coach dan Martin Jol. Martin Jol heeft geweten wat er in de kleedkamer gebeurde en heeft daarna de verkeerde mensen met zijn straftrainingen lastig gevallen. Martin Jol had toen al moeten doen wat Frank de Boer nu doet. El Hamdaoui uit de selectie zetten. Ajax zou dan nu bovenaan hebben gestaan.


Nico Dijkshoorn


bron: www.vi.nl