Column; Nico Dijkshoorn

Eredivisie Live, alsof je een kind van zeven bent


Het wordt een prachtig seizoen. Er is niets veranderd. De Nederlandse competitie stelt nog steeds geen moer voor, maar we doen weer net alsof. Als op de betaalzender Eredivisie Live het programma De Wedstrijden begint, denk je dat het Eurovisie Songfestival losbarst.

Er heeft daar iemand, ge�nspireerd door de leader van Idols, een paar maanden zitten knutselen aan een wanstaltige opening van het programma. Veel foute muziek en gekleurde strepen achter de reet van voetballers aan. Wat is er in vredesnaam gebeurd met de oude voetbalmars?

Zo zou �k het doen. Humberto Tan, nu eindelijk eens gewoon met een geblondeerde mat uitgebeten haar in zijn nek, midden in een slecht verlichte studio zetten en vlak voordat het programma begint een muziekkorps door het beeld laten wandelen. Desnoods mag er wat reclame op de grote trommel worden geplakt.

Ik zou technische hulpmiddelen in de studio verbieden. Jan van Halst, die steeds achteraf uitlegt waar iemand eigenlijk had moeten gaan staan, dat weten we nu wel.

Het zou heel fijn zijn geweest als Van Halst, als voetballer bij Ajax, ook eens precies had geweten waar h�j moest gaan staan. Een spelsituatie uitleggen, doe dat met lege bierblikjes op een tafel. Schuif gewoon wat met volle asbakken om duidelijk te maken hoe een aanval werd opgezet. Maak het Oud-Hollandser.

In Groningen begrijpen ze dat. Daar probeert de vooruitgang wel het stadion in te sluipen, maar door ludieke voorvallen wil het maar niet lukken. Eerst dat lullige brandje op de tribune. Ik vond dat hartverwarmend. Smeltende stoeltjes en een man die met een straaltje lauwe pis uit een plantenspuit probeerde het vuur te bedwingen.

Het gaat daar te hard, de vooruitgang. De mensen in Groningen zijn net gewend aan plastic kuipstoeltjes. Ze kunnen het allemaal niet meer bijbenen. Dan krijg je dit soort vertoningen.

Anderhalf uur voor FC Groningen-Ajax schakelde Eredivisie Live vorige week zondag rechtstreeks naar de catacomben van
De Euroborg. Jan Joost van Gangelen, het achterlijke neefje van Jeroen Pauw, liep bestudeerd onverschillig door een kantoorgang. Hij legde ons uit hoe bijzonder het was wat wij zagen.

Het had net zo goed een gang in een sanatorium kunnen zijn. Smetteloos. Reukloos. Dit was een gang waar je doorheen loopt als je met de hele familie net hebt besloten dat het voor iedereen beter is dat oma rustig inslaapt.

Het had iets koddigs, die wandeling van Jan Joost. Hij deed erg opgewonden en probeerde ons te doen geloven dat we in het heilige der heiligen waren, maar echt lukken wilde het maar niet. Bij Eredivisie Live spreken ze je nog steeds toe alsof je een kind van zeven jaar bent.

Iedere kijker begrijpt dat er met de regie van tevoren is afgesproken hoe Jan Joost loopt, welke deuren hij mag opendoen, wie hij mag aanspreken en hoeveel seconden er in de kleedkamer mag worden gefilmd, maar Jan Joost blijft net doen alsof hij David Attenborough is, die fluisterend het nooit gefilmde baltsgedrag van de geile kolibrie van commentaar voorziet.

Het deed armoedig aan, dat gebabbel in de hart van het stadion. Jan Joost stopte zogenaamd verrast bij oude teamfoto's aan de wand, deed net alsof hij ze voor de eerste keer zag en wees daarna binnen een milliseconde oud-speler Pieter Huistra aan. Een zware onderschatting van de kijker.

Bij Eredivisie Live word je, terwijl je toch gewoon als volwassen man zelfstandig geld naar ze hebt overgemaakt, behandeld als een kleuter. Jan Joost deed de deur open van een kantoorkamertje. Er stonden vier stoelen aan een houten tafel. Mappen met papieren erin.

De cameraman bleef expres half buiten filmen, zodat het net was alsof wij iets geheims bekeken. Jan Joost: 'Hier zat deze week de staf bij elkaar om te bedenken hoe ze Ajax gingen bestrijden.' Daarna liet hij een stilte vallen, zodat we even konden kijken. Mooie stoelen als je van lelijke stoelen hield.

Daarna mochten we de kleedkamer in. In onze korte broek en met een broodpakketje onder een arm, want zo voelt het als ze je bij Eredivisie Live toespreken. Een schoolreisje. Jan Joost deed nog steeds net alsof hij er nog nooit binnen was geweest. In de kleedkamer stonden, precies op de plekken waar hij even stilstond en een praatje hield, kratjes Gatorade in beeld.

Zelfs in de doucheruimte stond midden in het bad een kratje drinken. Het zoveelste verkapte reclameblok op een betaalzender. Daar was van tevoren goed over nagedacht. Geregisseerde spontaniteit, ze zijn er dol op bij Eredivisie Live.

Gelukkig is er hoop. Midden in de kleedkamer van FC Groningen stond een grote tafel. Jan Joost legde ons uit dat dit was om allemaal dingen op te leggen. Volgende week gaat Jan Joost, als we ons bordje netjes hebben leeggegeten, uitleggen wat een stoel is.

Op de tafel waren vellen papier geplakt. Heel lelijk, met plakband. Op die papieren had iemand met pen de woorden Shirts en Handdoeken geschreven. Dat deed mij goed.

Denken dat je het helemaal voor elkaar hebt, het hele stadion magistraal geschilderd in de clubkleuren, in de businessruimte worden kleine gebakjes met het logo van FC Groningen rondgebracht en dan, in het hart van je stadion, die lullige velletjes papier. Shirts.

Een seizoenkaart voor het leven, voor de medewerker die dat gedachteloos met een slecht werkende BIC-ballpoint erop heeft gekalkt. Zo hoort dat in een voetbalstadion. Niet wachten totdat ze op de afdeling In and Outgoing Public Relations Design Fulfillment iets verzinnen, nee, gewoon fris van de lever wat op een papier jassen. Ik vond dat het mooiste stukje van het stadion. Dat moeten ze m��r gaan doen.

Jan Joost zwijgend naast een opgeplakt papier. Even schijten, ben zo terug, P. Huistra. Dan heb je meteen een andere sfeer. Een papier op de deur van de kleedkamer. Ruimen jullie lekker even zelf je sokken op, ja? Ik ben Achterlijke Henkie niet. Doeeii!!

Dat zijn teksten die ruiken naar zweet. De spelers staan klaar om het veld te betreden, de camera zwenkt en we lezen op een deur: De materiaalman is voor de negentiende keer vader geworden. Bijdragen na de wedstrijd graag in het potje naast de fietspomp.


Nico Dijkshoorn