'Trainers die straftraining uitdelen hebben al verloren'Goed nieuws. De straftraining is terug. Ik houd erg van straftrainingen. Ze laten zien hoe diep de waanzin is doorgedrongen in het betaalde voetbal. Straf. Het woord alleen al. We hebben het hier over een moderne, volwassen bedrijfstak. Straf, dat is een jongetje in de hoek van de klas die van angst zijn broek vol pist en een hele groep klasgenoten lachend eromheen.
Alle eer gaat naar Martin Jol. Hij zette drie weken geleden de straftraining weer op de kaart door � duidelijk zichtbaar voor de pers � Miralem Sulejmani en Isma�l Aissati een training af te laten werken op de stenen trappen van het Ajax-stadion.
Het ging hier niet om een behendigheidsoefening. Had ook nog gekund. Met zes broodjes kroket, twee bier en een bekertje thee in De Arena negentien treden naar beneden wandelen en ondertussen een aanval bekijken, dat moet je kunnen. Iedere keer als ik naar Ajax ga kijken, rolt er wel iemand met een bebloede kop en een paar koetjesrepen in zijn hand vlak langs mij.
Het ging bij Sulejmani en Aissati niet om behendigheid. Het was een lesje in nederigheid. Daar draait het om bij de straftraining: de vernedering.
Het zegt vooral veel over Martin Jol zelf. Dat moet in je zitten, mensen willen vernederen. Kan je honderd keer zeggen dat het je werknemers zijn, kan je gaan staan mompelen dat ze gewoon hun stinkende best moeten doen voor die enorme salarissen, maar het blijft vernederen.
Iedereen heeft het over de straftraining zelf, dat tragische geklim en gedaal op de tribunes, gadegeslagen door geamuseerde journalisten, maar ik zag Martin Jol voor me. Op zijn eigen kamertje in De Arena. Hij raadpleegt wat handboeken.
Hoe deden ze dat vroeger in Afrika, met die slaven? Is dat geen aardig idee, om Sulejmani en Aissati met een loden bal aan hun voeten en een baal katoen op hun rug om het veld te laten lopen? Misschien zingen ze er wat blues bij. Leuk voor Johan Derksen. Jammer dat Bobby Haarms is overleden. Die had mooi op een trommel het ritme aan kunnen geven.
Zo moet het ongeveer zijn gegaan. Jol, met de voeten op zijn bureau, nadenkend over een geschikte straf. Later zullen ze hem er dankbaar voor zijn.
Jol moet de verschillende mogelijkheden hebben afgewogen. Hij moet hebben nagedacht over de meest vernederende straf. Hij had zijn spelers ook de broodjes natte ham kunnen laten uitdelen aan de journalisten. Hij had ze zijn auto kunnen laten wassen. Die zie ik wel voor me.
Een mooie vernedering. Sulejmani en Aissati, op het parkeerterrein, met een sponsje en een emmer lauw sop naast Jol zijn auto. Jol eromheen lopend. Hopen dat hij dat ene plekje meeuwenstront achter op de uitlaat niet ziet zitten. Spannend!
Jol wrijft over zijn auto. Kijkt de spelers aan. Loopt weer door. Gaat met zijn nagel door het profiel van de rechter achterband.Houdt hem voor Aissati. Wat is dit? �Modder meneer Jol.' Daarna een korte knik met het hoofd. Aissati weet genoeg. Hij is al onderweg naar de douche om zijn tandenborstel te halen.
Jol heeft het zelf niet helemaal in de gaten, maar eigenlijk gaf hij met die armzalige opdracht, die doorzichtige trainerstruc voor minder begaafde coaches, vooral zichzelf straf. Een straftraining is veel erger voor de hoofdcoach dan voor de spelers zelf. Altijd al zo geweest. Je hebt als speler eindelijk je trainer op zijn knie�n. Hij reageert op jouw provocaties.
Het is allemaal niet voor niets geweest, je getreiter. Het heeft het beoogde effect gesorteerd, je desinteresse tijdens de trainingen. Je bent met succes te laat gekomen bij wedstrijdbesprekingen. Een speler die onder vuur ligt heeft er baat bij, een straftraining, want juist daar laat de trainer zijn ware gezicht zien.
Trainers die straftrainingen moeten uitdelen hebben allang verloren. Zij tonen zich in al hun weerzinwekkende primitiviteit.
Zo werkt het in ieder geval bij mij. Ik voel juist medelijden voor de spelers en lach snuivend om Martin Jol. Sulejmani en Aissati snapten dat ook. Ik zag het aan hun lichaamshouding, aan hun manier van kijken. Hier liepen niet twee mensen die een lesje leerden. Hier liepen twee mensen die Jol eindelijk hadden waar ze hem hebben wilden. In de rol van de kampoudste.
Moeten grijpen naar zoiets lulligs als een straftraining, je kunt het niet anders uitleggen dan een enorme vernedering voor Jol zelf. In ��n klap is hij geen moderne coach meer, maar een oeroude man die motivatietechniekjes gebruikt van voor de Eerste Wereldoorlog. �Ga jij je geweer maar eens zeventig keer uit elkaar halen.�
Kijk naar Co Adriaanse. Ook een straftrainingcoach. Die zit nu ergens in een met kunstplanten behangen resort, midden in de woestijn, net te doen alsof hij de spelers in zijn selectie best wel heel goede voetballers vindt. Arie Haan liet Rob Witschge en Regi Blinker ooit rondjes lopen op een bijveld. Die zit nu ergens in China te mijmeren over vroeger, toen hij er nog toe deed.
Er is in deze affaire eigenlijk maar ��n winnaar. De VI-lezer. Nog een paar maanden geduld en we kunnen eindelijk lezen wat Sulejmani zelf van Martin Jol vindt. Als Sulejmani een beetje ballen heeft, levert hij zijn contract in en vertrekt. Niemand zou mij trappen laten lopen. Nooit. Frank Rijkaard, die snapte het.
Hij volgde zijn gevoel en liep het veld af tijdens een training van Cruijff. Rijkaard riep dat hij gek werd van Cruijffs eeuwige gekwek. Beter met opgeheven hoofd weglopen dan timide gaan zitten wachten op het volgende kostschoolideetje van de trainer.
Met een beetje geluk lezen we binnenkort het grote interview met Sulejmani, waarin hij hard terugslaat naar Jol. 'Die straftraining in De Arena? Deed me niks. Bij iedere trede die ik liep, werd ik sterker. Jol met zijn dikke pens beneden op het veld en die glimmende kop van hem, trots op zo veel leiderschap. Zielig. Aissati en ik zijn �s avonds lekker ergens vet gaan eten. We wisten dat we gewonnen hadden. Verder niks kwaads over Jol. Aardige vent.'
Nico Dijkshoorn
No comments:
Post a Comment