Column; Cata

Iedereen houdt van Sven Kramer. Wie niet van Sven houdt is koud van binnen en houdt waarschijnlijk nergens van. Na de finish even voorzichtig de armen half hoog in de lucht dondersgoed wetend dat er iets niet helemaal klopt, maar hopend dat misschien toch iedereen zich heeft vergist� Daarna uiteraard de ultieme deceptie, een klap die niet harder aan kan komen dan op deze manier. Heel even een woede uitbarsting, een sneuvelend brilletje en een wegwerp duwtje naar coach Gerard Kempers. Eigenlijk maar heel even, want de dappere superheld staat enkele minuten later weer de pers te woord, omdat ook Sven weet dat heel Nederland wil weten wat er nu precies gebeurd is. Zo eerlijk als hij is gaat de beschuldigende vinger weliswaar naar Gerard, maar meteen neemt hij hem ook in bescherming. Diezelfde Gerard zit nog steeds op het houten bankje bij de ijsbaan, beseffend wat er in die ene �split-second� is gebeurd. Dan hebben we het toch over niets minder dan een top-sporter en top-coach waarvoor je alleen maar respect kan hebben. Heel veel respect zelfs!
Iedereen is het er over eens: een fout, een dure fout zelfs, maar het kan simpelweg gebeuren, toch? Nou ja iedereen� Eigenlijk moet ik zeggen dat heel Nederland het erover eens is. Bart Veldkamp natuurlijk niet, maar ja, dat is een rasechte Belg. De bekrulde haardos slingert op en neer in de studio bij de ijsbaan alwaar hij samen met Ria Visser dagelijks te gast is bij Good-Old (mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen) Mart Smeets. De irritatie kroop door mijn lichaam toen ik deze als student verklede Veldkamp hoorde emmeren over de fout van coach Kemkers. Telkens maar herhalen hoe vreemd hij het vindt dat een coach de bochten aangeeft; en terwijl iedereen gedesillusioneerd achterblijft is Bart maar aan het aanvallen. Hij kan er met zijn hoofd niet bij� Voel toch met ons mee Bart, en uit niet op deze manier de frustraties dat Kemkers de coach is omdat je zelf niet goed genoeg bevonden werd. Logisch natuurlijk, ook de Amerikanen kotsten Bart Veldkamp destijds uit. Dan doet hij het maar op deze manier, met zijn arm drukken op de rug- of armleuning om zo nog groter te lijken op de TV. Bij elke vraag die gesteld wordt eerst kort zijn wenkbrauwen omhoog halen om het idee te wekken dat hij het antwoord uiteraard wel weet, om vervolgens het gesprek volledig over te nemen van de arme Mart Smeets die met zijn vervaalde Bassie-Colbert (mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen) het ook maar even langs zich heen laat gaan.
En dan horen we in eerste instantie nog de sympathie van onze wolf in schaapkleren, Bob de Jong, die vind dat zijn bronzen medaille wel mooi is maar een vervelende nasmaak heeft door het voorval met Sven. Waar we in eerst nog bewondering hebben voor dit ogenschijnlijke medeleven wordt iedereen weer snel terug op de aarde gezet. Gouden medaille winnaar Lee niet! Nee, onze �meelevende� Bob de Jong neemt het initiatief om de Koreaan van dezelfde aarde af op de schouders te nemen als de enige echte winnaar om vervolgens hem met een brede lach op een mooie ronde te trakteren. Om later op de dag nog wat olie op het vuur te gooien door te zeggen dat het hem niks boeit dat Sven de medaille was misgelopen, tenslotte heeft hij nu brons. Naar verwachting heeft Bob de Jong van hetzelfde eten gesnoept als Bart Veldkamp en mag ik hopen dat ook Bob zijn voorbeeld volgt om de Belgische nationaliteit aan te nemen. Of de Duitse, misschien nog beter. De bronzen medaille heeft een verraderlijk smaakje en mag wat mij betreft van de lijst af. En dan hopen dat Sven over 4 jaar wel de gouden plak wint en Bob de Jong, inmiddels Belg of Duitser is geworden, door het behalen van zijn zilveren medaille op de schouders van Sven en een nog nader te kiezen 3e persoon wordt genomen. Vervolgens wordt hij triomfantelijk gejonast om bij de laatste worp het opvangen achterwege te laten.

Prachtig was het beeld van een lachende Sven en Gerard die de dag na het debacle samen de ijsbaan weer betraden om te trainen voor de ploegenachtervolging. Want beiden zijn echte kampioenen en die gaan altijd door! Dat zie ik graag. Zand erover en verdergaan, een mentaliteit die veel topsporters niet in de handleiding hebben staan maar die hier prachtig ge�taleerd werd.

Dat pakt de pas 23 jarige Sven prima aan, wat hem alleen maar een groter sportman maakt. Misschien wel groter dan bij het behalen van die gouden plak�


Cata