GESTORVEN en VERWELKT
.
�Je zal net als hem naar het licht toegroeien, met een sterke schors die je beschermt. De buitenwereld zal deze beschimmelen, maar treur niet, je ware wortels zitten te diep onder de grond om ze te kunnen treffen. Tenzij een storm hen doet steigeren van wanhoop, wanneer ze losbreken en hun gevoeligheden tonen. Liefdesschichten kunnen fataal zijn, maar ooit zal je weer leven, ook al zijn je bladeren verkoold.�
.
�Ik voel me louter als die verkoolde bladeren. Op de kop toe vertrappelen gemene voeten mij. Ze dreigen en breken, verpletteren en duwen dieper. De aarde is weggewaaid door de wind, ontblootte wortels sterven af door onzekerheid. Wie zal ze redden, Johnny? Een laag aarde bedekt ze alweer, maar wie zal ze nog redden?�
.
�Misschien was het een slechte vergelijking. Wat dacht je van een rozenstruik? Parels van bloemen. De kern is nog het allermooist�
.
�De rozen zullen vroeg of laat geplukt worden. Van de doorns blijft men af. Is het ook niet zo met schoonheid en lelijkheid in onze maatschappij?�
.
�Dat is toch niet hetzelfde.�
.
�Dat is exact hetzelfde. Je ziet de doorns, net als ik, maar weigert ze aan te raken. Je weigert ze zelfs te zien. Waarom doe je alsof ze niet bestaan?�
.
�Weet je wat jouw probleem is? Jij ziet enkel het negatieve.�Hij klonk gefrustreerd. Haast kwaad.
.
�Ik zie hoe de doorns vasthangen aan de rozen, hoe sterren meeslepende dofheid cre�ren. Bij bloeien hoort bloeden. En hierbuiten is het net zoals in dit bos. Volgende keer dat mijn omgeving me uitspuwt, zal ik hier geen troost meer zoeken. En zeker niet bij jou.
.
Hij vertrok beledigd, hoewel hij het me niet echt kwalijk nam. Eenmaal hij uit het zicht was verdwenen, groef ik diep in mezelf om mijn ware wortels te vinden. Ik hoopte dat ik fout zat, dat hij gelijk had, doch hoe dieper ik groef, hoe leger ik de kuil vond.
.
Struikelblok
No comments:
Post a Comment