Terugkijkend op 2010 wil ik nog ��n keer napraten over het Nederlands elftal en Ajax. Omdat de discussie die er het afgelopen jaar rond de twee elftallen werd gevoerd de kern van ons voetbal raakt. Hoe gaan we om met de speelstijl waar we wereldberoemd mee geworden zijn? Een erfenis die ook in 2010 heel actueel is geweest.
Zelfs een paar weken geleden werd er nog over Barcelona gezegd, dat het speelt zoals Ajax dat altijd gedaan heeft. Ik geef toe, dat het voor een coach niet altijd gemakkelijk is. Zo heeft Bert van Marwijk het met de tweede plaats op het WK uitstekend gedaan, net zo goed als Martin Jol erin geslaagd is om Ajax eindelijk in de Champions League te loodsen. Daarover niets dan lof.
Alleen moet je verder. Dan gaat het vooral om twee punten. In de eerste plaats heb je te maken met goede voetballers en vervolgens gaat het erom hoe je die laat spelen. Zo voetbalt Barcelona op basis van een hoge balcirculatie, waarbij de ploeg in z'n geheel naar voren denkt. Daarmee vergeleken was er zowel bij Spanje als Nederland sprake van een belangrijk nuanceverschil. Omdat in balbezit deze ploegen juist naar achteren waren gericht.
Het verschil zie je vooral bij balverlies. Barcelona is dan in staat om meteen druk te zetten. Zit er drie tot vier meter extra tussen de linies, dan lukt dat niet meer. De afstanden zijn net iets te groot om goed druk op de tegenstander te kunnen zetten. Dit heeft dus alles met de veldbezetting te maken. Zo zal Barcelona nooit zoals nu kunnen spelen, als de buitenspelregel wordt afgeschaft. Daarom heb ik ook altijd geroepen, dat dit een aanvallende regel is en geen verdedigende. Dankzij buitenspel ben je als ploeg in staat het veld heel klein te maken. Valt die regel weg, dan kan het speelveld zomaar tot 70 � 80 meter worden vergroot, in plaats van de ruimte van 50 meter waarin Barcelona het best tot zijn recht komt. Omdat het op een klein veld op de technische kwaliteiten van de spelers en de veldbezetting aankomt, terwijl in grotere ruimtes de atletiekvoetballers in het voordeel zijn.
Daarom vind ik het wel mooi dat juist de beste ploeg ter wereld in de praktijk de minste meters blijkt te maken. Omdat ze technisch in staat zijn een hoge balcirculatie uit te voeren, terwijl ze de veldbezetting prima voor elkaar hebben. Daarbij bepalen de tien spelers zonder de bal wat de man met bal kan doen.
Het beste bewijs van hoe dit werkt is de nominatie van Iniesta, Xavi en Messi voor de verkiezing van de beste speler van 2010. Alle drie voldoen ze niet aan de fysieke eisen die veel experts aan de topvoetballers van nu stellen, maar dankzij de speelwijze van Barcelona staan ze nu wel waar ze staan.
Daarom zou het mooi zijn als in 2011 ook het Nederlands elftal en Ajax de lijn van de laatste tijd doortrekken. Bij zowel Bert van Marwijk als Frank de Boer is de intentie er. Dat op zich is een positieve ontwikkeling, al hebben beide teams nog een lange weg te gaan. Maar dat maakt het komende jaar alleen maar extra interessant.
No comments:
Post a Comment